Została potrącona, przez miesiąc była w śpiączce, a potem wróciła do życia: „Powiedziano mojemu tacie, żeby przyszedł i się pożegnał”.

Pragnienie 3

Desirée , jej matka i 21 innych osób , które zostały zaatakowane, znajdowały się na chodniku przy ulicy Colón ( Godoy Cruz ), przy wejściu do teatru Plaza , gdzie czekały na Soledad Silveyrę i Verónicę Llinás, które miały je powitać po obejrzeniu spektaklu w sali.

Mabel Sita (71) , matka Desirée , jest aktorką i reżyserką. Gabriel Rodríguez (73) , ojciec młodej kobiety, jest gitarzystą . Poznali się niemal przypadkiem, gdy musiał ją zastąpić w zespole Rubéna Sity , kuzyna Mabel, z którym pracowała jako reżyser spektaklu. Minęło 40 lat od tamtego dnia w 1985 roku .

W 1994 roku , wbrew wszelkim przeciwnościom losu, urodziła się Gabriela Desirée Rodríguez Sita . Po kilku próbach macierzyństwa Mabel i Gabrielowi powiedziano, że nigdy nie będą mieli dziecka . Jedyną ciążą Mabel była ciąża z Desirée .

Pragnienie 4

„Zawsze myślę, że to cud , bo miałam endometriozę i powiedziano mi, że nigdy nie będę mogła mieć dzieci . A kiedy już podjęliśmy decyzję o adopcji , miesiąc później zaszłam w ciążę . Dlatego nazwaliśmy ją „Desirée”, co oznacza „bardzo upragniona, długo wyczekiwana” – wspomina Mabel.

Artystyczne geny jej rodziców nie ominęły Desi i od najmłodszych lat odkryła w sobie miłość do śpiewu . Nauczycielka muzyki w ISEP , w pierwszej klasie, po tym, jak usłyszała jej śpiew, zaleciła jej dołączenie do szkolnego chóru . Zasugerowała również Mabel i Gabrielowi, aby zapisali ją na prywatne lekcje śpiewu .

Tak oto, w wieku 11 lat , Desirée zaczęła brać lekcje u „Tato” Caparotty , członka tradycyjnej i znanej rodziny śpiewaków z Mendozy . „Pierwszą piosenką, którą kazał mi zaśpiewać, było tango „Like Two Strangers” ” – wspomina młoda kobieta, która 18 września skończy 31 lat (w swoje pierwsze urodziny).

Caparotta szybko dostrzegł talent Desi , więc – za zgodą jej rodziców – wybrał ją do śpiewania zarzueli i występów w różnych teatrach i na scenach Mendozy . Były to pierwsze artystyczne tournée Desirée , w których rodzice zawsze byli u jej boku.

18 września 2009 roku Desirée skończyła 15 lat . Uroczystość była niezapomniana, ale nie taka jak inne quinceañeras. Desi zaśpiewała przed rodziną i gośćmi w mikroteatrze hotelu Huentala .

„To był show , chciałam śpiewać . Śpiewałam między innymi piosenki „Titanic ” Céline Dion , „Just Like Two Strangers” , „Skytrain” , „Beat It” i „Thriller” Michaela Jacksona . Między zmianami kostiumów mój tata grał na gitarze piosenkę Santany ” – wspomina artystka.

W liceum Desirée grała w swoim pierwszym zespole z kolegami z klasy, a nawet nauczycielem, który założyła po ukończeniu szkoły . Śpiewali w barach i w teatrze Plaza de Godoy Cruz , położonym niecałe 10 przecznic od jej domu , w tym samym miejscu, w którym odrodziła się w lipcu 2022 roku po brutalnym wypadku .

Pragnienie 5

Oprócz gry w zespole , młoda kobieta śpiewała także w parafii Castelmonte , a nawet brała udział w przedstawieniach , których reżyserką była jej matka.

Desirée ukończyła trzy kierunki studiów . W 2014 roku zapisała się na prawo na uniwersytecie UNCuyo , gdzie po zaledwie sześciu miesiącach zdała sobie sprawę, że to nie dla niej. W następnym roku zapisała się na medycynę na Uniwersytecie w Mendozie , gdzie studiowała przez trzy lata . I choć pasjonuje się zdrowiem , jej wrażliwa natura i rozmowa z psychologiem pomogły jej zrozumieć, że nie może się tym zajmować .

Po rzuceniu studiów medycznych młoda kobieta zapisała się na pracę socjalną – kierunek, który wkrótce ukończy , o ile nie pojawią się żadne problemy. Nigdy jednak nie porzuciła miłości do muzyki , do tego stopnia, że ​​w tamtych latach zaczęła pisać swoje pierwsze piosenki , a nawet przedstawiła producentowi pomysły na melodie, które do nich wymyśliła.

A jeśli chodzi o gatunki muzyczne , Desirée woli nie zamykać się w jednym. Lubi muzykę klasyczną , rockową i popową w równym stopniu, a w ostatnich latach pokochała trap . Co więcej, zdjęcie , które zrobiła z Wosem podczas jednej z naszych wizyt w Mendozie, wyróżnia się w jej salonie.

10 lipca 2022 roku Desirée i jej matka wybrały się do Teatru Plaza na spektakl Soledad Silveyry i Veróniki Llinás .

„ 13 lipca były moje urodziny i dali mi bilet ” – wspomina Mabel .

Około 22:30 matka i córka czekały na chodniku przed teatrem , aż dwie aktorki wyjdą, by je powitać i spróbować zrobić sobie zdjęcie . Właśnie wtedy VW Virtus z automatyczną skrzynią biegów , prowadzony przez Aldo Díaza – zaparkowany przodem do przodu przed teatrem, z boku placu – rzucił się do tyłu , potrącając 23 osoby , które – podobnie jak Desirée i jej matka – czekały przed wejściem do teatru .

„ Nagle samochód ruszył na wszystkich, ale nie zdawałem sobie z tego sprawy , to była kwestia sekund ” – wspomina Desi.

„ Do dziś nie pamiętam, co się stało, i nie widziałem tego wtedy. Leżałem na plecach , a mój upadek był tak gwałtowny , że straciłem przytomność . Wiem tylko to, co mi powiedziano i to, co zobaczyłem na nagraniu ” – opisuje artysta.

„ Uderzenie było tak silne , że uderzając głową w drzwi teatru, dziewczynka rozbiła zasłonę ” – dodali jej rodzice.

Widok Desi leżącej na podłodze , nieruchomej , z otwartymi oczami i krwią lejącą się z obu uszu i ust był naprawdę przerażający .

„Wyglądała, jakby nie żyła ” – przyznają jej rodzice, a dreszcz przebiegł im po plecach na samo wspomnienie tego obrazu. Ale uraz Desirée był wewnętrzny , obrzęk mózgu .

Desirée spędziła dokładnie miesiąc w Szpitalu Centralnym , od 10 lipca do 10 sierpnia 2022 roku. W sumie spędziła 22 dni w śpiączce farmakologicznej z powodu obrzęku mózgu . Musieli czekać na ustąpienie obrzęku mózgu, więc nie było innego wyjścia, jak tylko utrzymać ją w stanie uśpienia, ponieważ była również podłączona do respiratora i niezliczonej ilości sprzętu.

Gabriel codziennie wchodził na oddział intensywnej terapii, żeby zobaczyć swoją córkę, i płakał cicho, patrząc na nią. On i jego żona byli pierwszymi, którzy przychodzili rano i ostatnimi, którzy wychodzili , aż do wczesnych godzin porannych.

Pragnienie 2

Aby monitorować mózg Desirée , lekarze wykonali test ICP (ciśnienia wewnątrzczaszkowego) , który polegał na wykonaniu małego otworu w czaszce specjalnym wiertłem i wprowadzeniu sondy . Było to kluczowe, ponieważ pozwoliło im uniknąć operacji wymagającej otwarcia głowy.

Po pierwszych 22 dniach prognozy stały się bardziej obiecujące i chociaż specjaliści potwierdzili, że jego życiu nie zagraża już niebezpieczeństwo , obawy skupiły się na nieuchronnych skutkach ubocznych (intelektualnych i/lub motorycznych).

Kiedy piosenkarka odzyskała przytomność, nie pamiętała, co się wydarzyło . Jej ostatnie wspomnienie to widok samej siebie przy drzwiach teatru , a potem nagle znalazła się w szpitalnym pokoju , nie mając pojęcia, gdzie się znajduje ani dlaczego.

„ Lekarze powiedzieli moim rodzicom , żeby nie mówili mi , co się stało, bo to może spowodować uraz ” – wspomina Desirée, dodając, że nie mogła też mówić , ponieważ miała tracheotomię . Tablica i marker były jej środkiem komunikacji.

Rozpacz i cierpienie wzmocniły wiarę rodziny Rodríguez Sita . Doświadczyli oni epizodów , które, jak sami mówią, wpisują się w maksymę: „wierz albo giń”.

„ Lekarze powiedzieli, że prawdopodobnie będę miała skutki uboczne obrzęku . Ale moja mama przychodziła każdej nocy i, gdy nikt nie patrzył, nakładała mi na głowę kilka kropli olejku świętego Charbela , rysując palcami krzyż . I, wierzcie lub nie, obrzęk stopniowo się zmniejszał , aż w końcu zniknął” – wspomina młoda kobieta, opierając się na tym, co rodzice opowiadali jej o tych niekończących się dniach .

Święty Charbel to święty z Libanu , z Kościoła katolickiego obrządku maronickiego . W Mendozie, w Godoy Cruz , znajduje się kościół San Marón , a cała rodzina jest oddana temu świętemu. Zgłosili się do niego w 2014 roku , a kult zaczął się rozwijać, po tym jak u Mabel zdiagnozowano olbrzymi guz macicy . Po zaaplikowaniu kilku kropli oleju wykonano biopsję. Jak wspominała Mabel , wynik potwierdził, że guz nie jest złośliwy .

Desirée Rodríguez opuściła Szpital Centralny 10 sierpnia 2022 roku. Ważyła 37 kilogramów , a jej włosy – zawsze zadbane i gęste – wypadały garściami . Jej głos , który tak kochała i który pozwolił jej spełnić marzenie o karierze piosenkarki, stał się głębszy i bardziej chrapliwy dzięki tracheotomii . Ale Desirée żyła .

„Byłam szczęśliwa, ale nie mogłam przestać się martwić , bo nie mogłam mówić . I myślałam: «Jak ja mam śpiewać?» ” – wspomina artystka.

Częścią jego rehabilitacji była terapia mowy i otolaryngologia, mające na celu doskonalenie głosu , a także modulacji i wymowy . Przeszedł również audiometrię i badania neurologiczne . Trzy miesiące po wypisie ze szpitala spędził odpoczywając w domu i podejmując lekkie aktywności .

Miesiąc przed wypadkiem młoda kobieta podjęła pracę w dziale administracyjnym szkół w Portezuelo, Los Olivos i Platero . Pracuje tam do dziś i mówi, że nigdy nie znajdzie słów, by wyrazić wdzięczność za ich wsparcie .

Pragnienie 6

„W szkole zawsze mnie wspierali , nie tylko w pracy i wypłacaniu mi pensji przez cały czas, ale także modlili się za mnie każdego dnia” – wspomina Desi.

Uzbrojona w cierpliwość, Desirée Rodríguez zaczęła wracać do zdrowia . Nie było to łatwe, ponieważ, będąc perfekcjonistką , jaką zawsze była w kwestii głosu , usłyszała, że ​​jej śpiew nie jest optymalny . I ze smutkiem pomyślała sobie, że nigdy więcej nie będzie mogła śpiewać .

W międzyczasie, aby rozwijać swoją pasję, poświęciła się pisaniu tekstów piosenek . W 2024 roku logopeda ją wypisał , a pochodząca z Mendozy dziewczyna postanowiła nagrać nową piosenkę . Nagrała już „No mires atrás”, „La Jaula” i „La Música”.

„W styczniu 2024 roku poszłam do studia i poprosiłam o nagranie. Chciałam to zrobić za wszelką cenę . Tak powstał utwór „Who Told You?” i wyszedł przepięknie !” – wspomina podekscytowana. Następnie ukazał się utwór „Until Darkness” , który dopełnia jej kwintet piosenek.

18 września ubiegłego roku Desirée skończyła 30 lat , czyli, jak sama to określa, „swoje drugie 15”. Tak jak w przypadku pierwszych 15 lat, obchody obejmowały występ na żywo dla wszystkich gości, w tym samym miejscu, w którym była w 2009 roku.

„ Nie znam godziny ani minuty mojej śmierci , bo życie zmienia się w sekundę . Ale zawsze trzeba wyrażać swoje uczucia, pozwolić sobie być sobą , trzeba iść naprzód z radością, z wiarą i ciesząc się towarzystwem rodziny i przyjaciół” – myśli na głos.

Aldo Díaz był kierowcą pojazdu, którego nieumyślny manewr potrącił Desirée i pozostałe 22 ofiary . Według młodej kobiety i jej rodziny, mężczyzna do dziś nie przyszedł , aby ich sprawdzić.

„Widzieliśmy go tylko raz, podczas procesu karnego , gdzie został uznany za winnego . Otrzymał wyrok w zawieszeniu i ponownie zakaz prowadzenia pojazdów . Właściwie nie powinien był prowadzić w dniu wypadku , ponieważ nie miał ważnego prawa jazdy ” – wspomina Desirée . Dodaje, że w dniu rozprawy Díaz ją przeprosił .

Sprawa cywilna oczekuje na rozprawę .